Hej Ty!
Stoisz za blisko!
Nie czujesz tego żaru?
Dalej myślisz że wygrasz?
Że to Twoje przeznaczenie?
Nie rozbawiaj mnie!
Nie utrzymasz mnie,
Nie pokonasz mnie,
Tak jak gorączka
Pozbawię Cię sił!
Czuj gorąc mojej furii
I błagaj o litość
Dalej myślisz, że mnie złamiesz?
Dawaj wszystko co masz
I tak nie dasz mi rady,
Bo to ja płonę!
Dotknęłam dna.
Zrobiłam to
Specjalnie
Chciałam odnaleźć
Te zagubione sny
Te niewinne marzenia
Tą radość
Która porzuciłam na początku
Wędrówki na tron.
To był błąd
Myślałam że to zbędny
Balast.
Możliwość kochania
Życie bez strachu
Chce tego.
Chce wszystkiego!
Co z tego,
Że piekło jest puste
Że wszystkie diabły
Są tutaj.
Co z tego
Że boli?
W tym świecie
Gdzie jest tak mało do brania
I tak wiele
Do oczekiwania...
Już nie oczekuje niczego
Biorę wszystko.
Usłyszałam głos
Piękny
Głęboki
Idealny...
Zobaczyłam dłonie
Duże
Szorstkie
Bezpieczne...
Poczułam zapach
I on zniszczył
Mój ideał...
Nie można zgrać
Wszystkiego
W jednej osobie.
Zawsze jakiś element
Nie pasuje
Głos,
Dłonie,
Zapach...
Później charakter
I wygląd.
Ale jeśli na samym
Początku
Coś
Nie gra...
To porzuć nadzieje
One są dwie.
Sa blisko
A jednocześnie są
Daleko
Jedna jest otwarta
Na wszystko co nowe
A druga jest ostrożna
Bo już za dużo przeszła.
Jedna jest zawsze
Chętna i gotowa
Druga nie
Bo zbyt wiele pamięta.
Obydwie pochłania pragnienie
Jedna mu się poddaje
A druga je tłumi
Bo może byc zagrożeniem.
Dwie w jednej
Jedna w dwóch
Takie same, a jednak różne..
Czy kiedyś będą całością?
Zaczęło się tak samo.
Schemat sie nie zmienił
Najpierw była
Nieśmiałość
Cicha, spokojna
Szara myszka
Która nie przyciąga
Zbytniej uwagi
Potem przyszła
Ciekawość
Z myszki, wyszła ciekawa
Dziewczynka, która
Zawsze pyta.
Następny był
Flirt
Z dziewczynki
Wyszła kobieta, która wie
Czego chce.
Później wyszło
Pożądanie.
Kobieta, która tylko dla
Tej jednej osoby
Była jak zwykła dziwka.
Prowokująca i pełna obietnic.
Ale później...
Później przyszedł
Strach.
Który odsuwa od kogoś
Ponieważ wspomnienia
Wracają
W złym momencie.
Następna była
Pustka
W parze z
Obojętnością,
Która zabiła wszelakie
Objawy uczuć.
Na końcu przyszła
Żałość
Że znowu wszystko
Sie skończyło
Z jej winy
A historia i tak
Zatoczy koło
I wszystko
Się zacznie
Od początku...
Znasz to?
Ten moment
Kiedy zostałeś
Kolejny raz sam
I pustka
Nie może być dłużej
Ignorowana?
Tą chwilę
Gdy samotność
Atakuje mimo
Że jesteś
Wśród ludzi?
To uczucie
Zimna
Które odbiera
Wszelaką chęć
By dalej żyć?
Gdy gonisz kogoś
Kto nigdy nie był
Tego wart?
Gdy porzucasz tych
Którzy mają
Jakąkolwiek wartość?
Znasz to
Gdy szczęście
Ucieka Ci przez palce
A Ty
Możesz tylko patrzeć?
Wiesz
Że w ten sposób
Jesteś tylko
Żywym trupem?
Błąkam się po ciemnym lesie.
Po puszczy
Utkanej ze wspomnień
Myśli i żalu
I widzę ponownie
Jak kolejny kamień uderza
Jak kolejna rana powstaje
Jak kolejny raz
Wszystko pochłania ciemność
Chodzę
Błąkam się
Cierpię
Żałuję.
Żałuję tych
Niewykorzystanych szans
Braku oporu
Żałuję
Że milczalam
Gdy powinnam się odezwać
Że odepchnęłam ludzi
Którzy byli coś warci
Że wszystko zniszczyłam
By nie musieć cierpieć
By nic nie czuć
By umrzeć w środku.
A teraz
Błąkam się po ciemnym lesie
Pełnym wspomnień
Bólu i żalu
I płacze.
Płacze bo nie wiem
Czy kiedyś się z niego uwolnie...
