Nie musisz mi mówić

Znów sztylet się wbił

Znów zabolało

Znowu coś pękło

Ja wiem to wszystko

Wiem, że jestem tłustą świnią

Nie musisz mi o tym mówić

Gdy walczę ze sobą

By nie zwymiotować 

Ja wiem, że się nie nadaję

Na bycie lekarzem

Ale nie wmawiaj mi

Że nie zdeptałaś

Moich innych marzeń

Ja wiem, że nie jestem idealna

Ale nie mów mi

Że tak bardzo się mną interesujesz teraz

Gdy przez tyle lat

Zostawiłaś mnie samą

Z etykietkami

Nienormalnej

Dziwnej

Niedojrzałej

Głupiej

Nie musisz mi mówić tego

Co sama wiem,

Zwłaszcza, że słuchanie tego

Wbija kolejny sztylet

Po którym coraz bliżej mi

Do powrotu do tego

Co według Ciebie jest

Mniejszym złem

Mogę porzucić ten nałóg

By wrócić do poprzedniego

Mogę wrócić do starej siebie

Ale wtedy nie wiń mnie

Jak będę martwa

Mówisz, że

Nie potrafie?

Mówisz, że

Nie podołam?

Mówisz, że

To za trudne?

Mówisz mi

Tyle okrutnych słów

Tak bardzo chcesz mnie pogrążyć

Tak bardzo

Mnie nienawidzisz?

Nie chcesz widzieć mojego sukcesu

Gdy paraliżuje Cię

Twoja porażka?

Ale mam Ci coś do powiedzenia

Ty, która mnie tak nienawidzisz

Która mnie tak ogranicza

Która chce mnie zniszczyć

Potrafię

Zrobię

Podołam

I to koniec histori

Nie jestem

Nigdy nie będę dobra

Nigdy nie będę perfekcyjna

Nigdy nie będę wystarczająca

Bo przez chorą ambicje

I perfekcjonizm

Nie mogę zrobić kroku

Jeśli nie będzie idelny

Jak mogę ruszyć z miejsca?

Nie jestem dobra

Czuje się brudna

Czuje, że jestem zła

Czuję

Że nienawiść mnie wypełnia

Skierowana przeciwko mnie

Za dużo wszystkiego

A i tak słyszę

Że przesadzam

Że powinnam sobie poradzić

Że nie mogę marudzić

To są moje obowiązki

Że przecież już 

Nie raz zawaliłam

Więc teraz albo będzie perfekcyjnie

Albo muszę porzucić marzenia

Nie mam prawa

Do nie perfekcyjnych marzeń

Do nie perfekcyjnego

Sposobu życia

Muszę zrobić wszystko idealnie

By móc kontynuować marzenie

Inaczej

Zostanę zamknięta w klatce

Bez możliwości

Rozprostowania skrzydeł

zmiana

Tak kusi

Zimny blask ostrza

Rozlana na nim krew

Mój sposób na zmianę

By chociaż coś

Zostało stałe

Ale nie mogę

Odrzucam je

Odrzucam to

Co jest straszne

Zamknę w pudełku

Schowam pod dywanem

Zamknę łańcuchami

Poudaje

Poudaje że nie ma

Poudaje że nic 

Się nie dzieje

Schowane w pudełku

Rozrywa mnie od środka

Łzy płyną

Schowane

By nikt nie widział

By nikt się nie martwił

To jest znane

To nieznane

Jest przerażające

Każda zmiana

Jest straszna

Każda osoba

Jest straszna

Nienawidzę siebie

Że jestem słaba

Ale by stać się silną

Muszę się zmienić

A zmiana

Jest straszna

Przeciwko

Uderzyłam ją w twarz

Zabolało mnie

Krzyknęłam by mnie zostawiła

Zawsze jest przy mnie

Patrzyłam w jej brązowe oczy

Z nienawiścią

Mój najgorszy wróg

To ja

Ja przeciwko mnie

Dlatego uderzałam nie raz

Cięłam ile mogłam

Krzyczałam

Próbowałam by zniknęła

Nie pomogło nic

Jestem żałosna

Przez  siebie

Dlatego tak walcze

Bo zawsze sprawiam kłopoty

Dlatego proszę zostaw mnie

Przyjaźnie zakończyłaś

Odsunęłaś mnie od wszystkich

Nienawidzę siebie

I chce bym zniknęła

To tragedia

Bo jestem swoim

Największym wrogiem

Lustro

Lustereczko powiedz przecie
Czy ta bajka
Pisana czyjąś ręką
Dobre ma zakończenie?

Wisisz sobie spokojnie
Pokazujesz odbicie
Pokazujesz kłamstwa
Które ukrywają tak wiele

Lustereczko, powiedz przecie
Co ma wartość
A co już nie?

Liczą się jeszcze
Te puste słowa
Które kiedyś 
Miały wartość?

Lustereczko, powiedz przecie
Co jest ważne?
Co się jeszcze liczy
W tym tekturowym świecie?

Lustereczko, powiedz przecie
Jaka mam być?
Co mogę jeszcze zmienić
By coś znaczyć?

Jak określić swoją wartość
Której nigdy nie miałam?
Jak określić samą siebie
Gdy tyle razy się rozpadłam?

Lustereczko, powiedz przecie
Jak mam żyć
Kiedy nigdy naprawdę nie żyłam?