Człowiek w klatce

,,Klatka''
Jestem niczym ptak w klatce,
Patrzący na niebo zza krat,
Nie mogąc wznosić się na skrzydłach,
Zmuszona do posłuszeństwa.
Skrzydła, niegdyś białe, teraz mają barwę szarości,
Już nie pamiętam do czego służyły.
Skrzydła, na których niegdyś latałam, są teraz bezwładne,
Ciekawe czy zgniję w samotności.
Może mnie uratujesz?
Zniszcz tą klatkę i uwolnij mnie,
Proszę pośpiesz się i uratuj mnie.
Jeśli ty mnie nie uwolnisz,
To będę nadal zamknięta w klatce,
Tak długo dopóki nie zgniję w samotności.
Czy proszę o zbyt wiele?
Po prostu uratuj mnie,
Nim będzie za późno.
 

Być sobą

,,Jestem...''
Jestem człowiekiem.
Jestem słaba. Jestem tchórzem. Jestem płaczliwa. Jestem pełna wad.
Ale... któż taki nie jest?
Miałam sen... sen pełen nostalgicznych uczuć.
On mnie zmienił.
Mówili do mnie,, Głupia jesteś, wierzysz że sen może coś zmienić?''
Jestem sobą.
Zmieniam się, 
Słabość w siłę.
Strach w odwagę,
Płacz w śmiech,
Wady w zalety.
Jestem silniejsza.
Nie wierze w tych co chcą mnie zniszczyć.
Nie w tych co nazywali się przyjaciółmi,
Wierze w siebie,
Dlatego cały czas podążam za swoimi marzeniami.
Stałam się ofiarą tylko po to aby to zrozumieć.
Nie mam dokąd się wrócić,
Dlatego idę przed siebie, patrząc dalej niż sięga wzrok.
Ponieważ chcę stać się silniejsza.

Mam nadzieję że się spodoba

Lalka z duszą

,,Morderca z ludzkim sercem''

Jestem lalką, bezwolną maszyną,

która stworzona jest do zabijania,
Jestem cyborgiem.
W ciele robota, ukryta ludzka dusza,
Zostałam stworzona do zabijania.
Nie znałam innego powodu do istnienia.
Dopóki kogoś nie poznałam.
Przyjaciela.
On nauczył mnie co to są uczucia, czym jest uśmiech czy dlaczego ludzie płaczą.
Ale zostałam stworzona do zabijania.
Nie mam prawa wiedzieć czym są emocje,
Dostałam rozkaz.
Miałam go zabić.
Mojego przyjaciela.
Odmówiłam, ale
Jestem tylko maszyną, więc muszę słuchać mojego pana.
Moja dusza nie ,ma nic do powiedzenia.
Po raz kolejny musiałam splamić się krwią.
Jednak ona była inna.
Ponieważ należała do mojego przyjaciela.
Ta zbrodnia jest najgorsza ze wszystkiego co uczyniłam.
Ale nadal jestem tylko maszyną.
Nie mam prawa już istnieć.
W dłoni mam nóż.
Pozostało mi tylko jedno.
Przebiłam swoje mechaniczne serce i pozwoliłam duszy opuścić ciało w nadziei , że znajdzie odkupienie.

Wiem , że jest dołujące ale jak białe wiersze to tylko takie umiem pisać:)